Naar sneeuw en zon

60

„Daar was ’t weer — dacht Door en ze moest even lachen — het gedweeë, wat al haar jongere nichtjes hadden, als ze met hun moeilijkheden bij „tante Dok”, zoals ze haar gekscherend noemden, kwamen. Dat gedweeë en vertrouwende, alleen maar, omdat ze een gestudeerde vrouw voor zich hadden waar ze tegen op zagen.”

„Ach, en in mijn hart ben ik niets anders dan zij, maak ik net zo goed een ideaal van hem die het niet is: en heb ik mijn decepties. Alleen, ik heb door al de misère in m’n jeugd wat meer kracht opgedaan, dan al die kinderen, wier leven eigenlijk altijd op rolletjes

ging.”

Dan, Els’ betraande ogen ziende, zei ze — en er was een warme klank in haar stem — „wie weet, wat goeds je in de wereld nog wacht. Het leven biedt voor velen goede kansen, misschien behoor jij tot een van de gelukkigen. Neem het allemaal niet zo tragisch op, kijk naar anderen, die niet zo’n onbezorgd, prettig leventje hebben als jij, gebruik je wil en gooi je op je werk.”

„Ja, Door, ik zal het proberen,” beloofde Els nogmaals. „En zeg, ik wou je wat vragen. Mag ik trachten een tekening van je te maken? Ik moet veel naar model tekenen, heeft m’n leraar gezegd. Jij hebt zo’n reuze fijne kop. Toe, wil je?”

„Mij best. Als je me maar niet te lang en te vaak laat poseren/’

„Als ik klaar ben met de toneelspelerij? Nog een dag of acht, dan heb ik weer een zee van tijd.”

„Goed dan. En is het toneel je bevallen?”

„Ja, ’t is wel moppig, maar toch... Ik berf blij, dat ik ’t eens meegemaakt heb, ik zal nu tenminste nooit meer aanvechtingen krijgen om m’n werk er voor op te geven en naar de Toneelschool te gaan. Jakkie, wat een kleinzieligheid en gekonkel is dat daar. Ze gunnen mekaar niet ’t minste succesje en ze willen alle