Naar sneeuw en zon

58

„Ik voel me weer zo ellendig. Ik kan ’m niet uit m’n hoofd zetten.”

„Hoeft ook niet.”

„Wat bedoel je?”

Door zweeg even en haar grote ogen keken naar buiten, of ze daar iets zagen, dat tegelijkertijd blij en droef stemde.

Elsi tuurde naar het fijne donkere profiel, het glanzend zwarte haar, dat, in het midden gescheiden, streng langs het mat-bleke vrouwengelaat viel.

„Als ze zo kijkt heeft ze net een madonna-kopje,” dacht ze en kreeg lust een portret van Door te tekenen, nam zich voor haar te vragen wanneer ze tijd had eens voor haar te poseren —.

„Je kunt gerust aan hem denken,” zei Door en haar stem was licht omfloersd. „Je kunt hem als acteur bewonderen. Waarom niet? Hij geeft je toch zoveel moois. Jou niet alleen, ons allen. Maar, dit heb ik je al meer gezegd, Els, je zult je toch vertrouwd moeten maken met het idee, dat hij nooit iets meer voor je zal kunnen zijn, dan de man, dien je in zijn werk bewondert.”

„Ja, maar dit is juist zo veschrikkelijk moeilijk te aanvaarden. En iedere keer, dat ik hem zie, is het moeilijker. Dan neem ik me voor hem nooit meer te zien en dan is ’t nog erger.”

„Geen struisvogelpolitiek.” Door’s stem klonk opeens wat streng. „Tenslotte zijn we niet in de wereld om de moeilijkheden in het leven te ontlopen.”

„Makkelijk gezegd,” pruttelde Els.

Door zweeg even, tuurde weer naar buiten, trok haar mond of ze wou gaan fluiten, streek even met haar hand over het glanzend haar, zei dan licht ironisch:

„Makkelijk gezegd? Denk je dat je hierin alleen staat? Geloof je niet, dat we allemaal onze perikelen hebben gehad, of nog hebben?”