Naar sneeuw en zon

50

ze, toen ze stralend van geluk in een vaart huis-toe peddelde.

Ze nam zich voor er thuis nog maar niets van te zeggen en af te wachten tot de gelegenheid gunstig zou zijn.

Maar toen ze aan de koffietafel zaten en Els weinig eetlust toonde, maar met een stralend gezicht zat rond te kijken en af en toe in zichzelf lachte, vroeg haar moeder — en de donkere ogen peilden —: „Waar ben je geweest? Heb je prettig gefietst?” „Jakkes,” dacht Els wrevelig, „daar heb je ’t nou weer! Altijd dat onderzoekende kijken van moeder. Kan ik toch waarachtig niet maar raak liegen. En hardop zei ze: „Ik was ergens.” En toen de ogen bleven peilen: „Hè, moeder, wat bént u toch nieuwsgierig! Als ik ’t vertel, heb jullie toch weer wat te zeggen en dat kan ik niet hebben. Ik kan geen domper op m’n pret hebben. En buitendien, er steekt geen sikkepit in! En als ik de hele vacantie moet blijven doorbungelen, dan word ik weer lastig en vervelend en dan zuchten en steunen jullie maar weer. Als we nou op reis gingen, maar daar komt dit jaar ook niks van. En wat moet je nou in Godsnaam zo’n hele zomer in de stad uitvoeren!”

„Zou je niet eerst eens vertellen waar ’t om gaat?” vroeg de moeder bedaard.

„Och, jullie zijn zoo akelig conservatief!” barstte Els, die opeens het nare gevoel kreeg, dat er een weigering zou volgen, los. „Ik hoef ’t niet eens te zeggen, jullie komt toch weer met al je wijze raadgevingen en...”

„Ratel, hou toch eens ’n ogenblik je mond en vertel liever waar ’t om gaat,” zei haar vader.

De ouders waren stom van verbazing, toen ze hoorden, hoe hun dochter, in wie ze eigenlijk nog altijd het kleine meisje zagen, zich verstout had zonder hun vooraf te raadplegen, dit plan, dat aller