Naar sneeuw en zon

48

verdienen, weet u? En ik doe ’t zo dol graag, ziet u? En....”

„Als ge even kunt wachten tot de repetitie afgelopen is, dan kan ik wel even met u praten,” zei Eliza van Doren, die heimelijk schik had in Els’ vrijmoedigheid.

Dus ging Els in de donkere, geheel lege zaal zitten, als enig publiek en keek vol belangstelling naar de repetitie.

„Ik zie mezelf daar al over het toneel balanceren,” dacht ze. „Ik zou die rol van dat meisje daar best aandurven. Maar die zal ze me niet geven. Als ik iets krijg is ’t natuurlijk van eerste bedrijf niks, tweede bedrijf figureren, derde bedrijf koekoek één-zang, laatste bedrijf: „Mevrouw, er is iemand aan de telefoon voor u!” Jakkie en dan neem ik de benen, daar mbet ik niets van hebben! Leuk klinkt dat Vlaams accent van Eliza! Ze zal mal zijn als ze ’t ooit