Naar sneeuw en zon

45

verorberde met smaak een verzorgd ontbijt, dat „omdat het de eerste dag van je vacantie is” — zoals haar moeder zei, voor haar was blijven staan.

Ze las op d’r dooie gemak het ochtendblad, iets waar ze anders gemeenlijk niet toe kwam, bleef nog even na-genieten, slenterde de tuin in, snoof aan de geurende rozen, plukte wat lathyrus, stak ze tussen de strik van haar jurk, liet zich neerploffen in de lange ligstoel om zich te laten doorzonnen en bedacht dan, dat ze eigenlijk niet wist wat ze met haar vrije tijd moest beginnen.

Met een ruk stond ze uit de stoel op, holde het huis in, zette zich aan tafel neer bij haar moeder, die de boekjes voor de leveranciers aan het invullen was.

„Wat zal ik es gaan doên?”

Haar moeder keek op en er twinkelde iets van spot in de kalme, donkerbruine ogen.

„Jakkes, moeder, zeg nou niet: „dat is ’t oude liedje” of zo! Ik zal wel zorgen, dat jullie niet veel last van me hebt.”

„Ga eens horen hoe ’t met Til’s examen zit,” ried haar moeder.

„Ga ik vanmiddag heen als ik gezwommen heb.”

„Wil je even een boek voor me terugbrengen bij tante Eef?”

„Jakkie, moeder! weet je nou niks gezelligers voor me te bedenken?”

Els’ stralende vacantie-bui begon te zakken. Dat je daar nou ook met zes kostelijke vacantie-weken voor de boeg zat en op de allereerste morgen al niet wist, wat je uit zou gaan voeren.

Els steunde het blonde hoofd in de handen, keek lusteloos naar moeder, die al die vervelende huiselijke besognes met een opgewekt gezicht deed.

„Eigenlijk had ik gisterenavond al een melige bui,” bedacht ze. „En waarom nou? Omdat Rik niet op z’n