Naar sneeuw en zon

42

niets. Dan eisen je werk en de gemeenschap je weer op. Dan is er niet meer de heerlijke onbezorgdheid van die allereerste tijd en juist dan is ’t zo goed in een gezellig huisje te zitten waar gemak, waar comfort is. Zoo lijkt het mij tenminste toe, Anske. Een woonschuit is goed voor artistiekelingen, die nu eenmaal houden van iets buitenissigs.”

„’t Lijkt me juist zo reuze intiem zo’n schuit, zo’n besloten, veilig wereldje.”

Even keek hij de kring in de kamer rond, dan zei hij langzaam:

„Besloten? Dat zit nog. Ze zien van de wal af, dat er licht achter de gordijntjes brandt en me dunkt, je kunt gevoeglijk niet eens „niet thuis” geven of lekkertjes laten bellen als je geen bezoek wenst. Ik zie er dit troepje niets tegoed voor aan om op de ramen te rammelen, net zolang tot je wel open moet doen.”

„Ja,” lachte Ans. „Dat zou wel iets voor hun zijn, om in optocht naar Ans’ schuit te trekken.” „Anske,” hij streelde zachtkens over haar hand. „Zul je dit hier niet missen als we getrouwd zijn? Je houdt toch van die sfeer, je voelt je er in thuis.”

„Je doet nu net of ik iedere dag bij Bé zit!”

„Niet iederen dag, maar toch veel,” hield hij aan. „Natuurlijk. Bé en ik zijn gelijktijdig uit Heeren-veen naar hier getrokken, Bé aanvankelijk om een solide kantoor-opleiding te krijgen, ik om verpleegster te worden. We waren eerst eigenlijk zo verloren in die grote stad en hadden niets dan mekaar. Is ’t dan te verwonderen, dat we verknocht aan mekaar gebleven zijn, ook al is Bé een heel andere kant opgegaan als we allen, behalve zij zelf, gedacht hadden.”

„O, voelde ze altijd voor het toneel?”

„Dol en dol en het gaan naar Amsterdam voor een kantoor-opleiding is alleen maar een voorwendsel