Naar sneeuw en zon

40

„Daar hoeft u bij Bea nooit bang voor te zijn,” flapte Els er uit en toen ze zijn gezicht zag betrekken, had ze spijt van haar wat scherp gezegde.

„Ik heb ’t land, dat Rik niet bij me is blijven praten,” kapittelde ze zichzelf.

„En ik ben jaloers, dat ie zo vol overgave met Bé danst en ik kan mezelf wel ranselen, dat ik nou weer net zo ver ben als drie maanden geleden. Was ik maar met Til een filmpje gaan pakken! Och, wat kan me de hele boel eigenlijk bommen! Ik ga me morgen op m’n werk gooien en dan ben ik de hele Rik weer kwijt. En als ik ’t in m’n kop krijg, ga ik niet eens naar z’n première. Daar!” Dit laatste zei ze hardop en Henk, haar verbaasd aankijkend, vroeg:

„Wat zegt U?”

„Zeg toch jij en Els,” praatte ze er gauw over heen.

„Best, zeg dan ook Henk.”

„Top! je danst goed, zeevaarder! Hoe komt dat? Op de schuit zul je toch niet veel gelegenheid hebben tot dansen.”

„Op de pleisterplaatsen wel.” Hij lachte geheimzinnig.

„Net echt,” dacht Els. „Moet ik zeker geloven, dat ie aan wal een reuze lady-killer is, terwijl z’n kop vol is van Bé. Zielepiet!”

„Willen we samen eens gezellig gaan dansen?” vroeg hij dan. „In je verlof moet je de bloemetjes een beetje buiten zetten. Vraag dan of Til ook mee gaat, dan zorg ik voor nog een kornuit en dan kunnen we een genoeglijk avondje hebben.”

„Als ik ér Til toe kan krijgen,” zuchtte Els. „Ze zit meters in de put. Ik zou zeggen, probeer ’t zelf eens, zo’n oude kameraad, die ze zo plotsklaps weerziet, heeft misschien meer invloed.”

„Ik tijg er morgen heen,” beloofde hij.

Toen dansten ze zwijgend door en al die tijd volg