Naar sneeuw en zon

37

„Dat zeg ik nou es lekker niet. Je hoeft niet alles te weten.”

„Ah! nu weet ik genoeg, baby. Jouw hart is hopeloos getroffen door den groten man. En ’t zal je gaan als vele anderen, die épris van hem zijn, hij zal gestreeld door je bewondering, je zijn aandacht schenken, hij zal je laten geloven, dat jij de enige voor hem bent en dan zal hij als een dartele vlinder naar een ander kleurig bloemetje huppelen. Arme baby!” „Och jongen, doe toch niet zo onuitstaanbaar,” snauwde Els. „Niks dan de kif! En als je denkt, dat ik dol op Rik ben, heb je ’t glad mis. Ik vind ’m een ijdele gek, hoor! Maar hij is een pracht acteur, daar gaat geen spat van af. En in dat opzicht bewonder ik ’m veschrikkelijk.”

„Verschrikkelijk,” corrigeerde Tom. „Baby, vergeet toch niet altijd de r. Goed ding toch,” viel hij zichzelf in de rede, luisterend naar een hot-jazz plaat, die Bea opgezet had.

„Zeg, kijk dat snuit van Thoolen eens! hij drukt z’n handen tegen z’n oren. Natuurlijk is ie gek op een antieke wals! Ans lacht maar en trekt ’n gezicht of ze zeggen wil: ’t zal wel wennen! waar ga je heen, Tom?”

„Bea ten dans voeren: Excuse me, baby!” „Heavens! wat is ie goed!” gierde Els, toen ze zag, dat Rik en de radioman hetzelfde deden en ze met hun drieën op Bea afschoten.

Maar Bea wiegde weg met Tom en op haar strak ivoren gezicht was geen enkele aandoening te lezen.

„Inwendig lacht ze zich een mikkie,” dacht Els en keek verrast op, toen Rik voor haar stond. ' „Dansen, Elske?” hij hield uitnodigend zijn armen open.

„O, jasses,” dacht Els. „M’n handen zijn zo klam. Dat ik daar nou toch eeuwig last van heb! En als ik er aan denk, wordt het hoe langer hoe erger. Zo fijn