Naar sneeuw en zon

36

„Ben jij soms een klein beetje jaloers van Bé, baby?” plaagde Bob.

„Ik? Jaloers?” kraaide Els. „Hoe kom je erbij? Dat is nou omdat ik de waarheid zeg en die kunnen jullie geen van allen verdragen. Zó als jullie daar zitten, zou ik geen een van allen willen hebben! jou niet, omdat je een vadzig rijkeluiszoontje bent, dat niets anders doet dan je Pipa’s centen opmaken. Henk niet, omdat ie m’n genre niet is en ik een zeemansvrouw een dood ongelukkig mens vind, dat

d’r man altijd maar weer moet afstaan ”

„Aan de woelige baren,” vulde Bob geamuseerd aan.

„Och, vlieg op!” snauwde Els, die opeens een kregele bui had.

„En de rest, baby? Zou je dien keurigen ingenieur Thoolen niet gewild hebben of den braven Tom? Ik vind het interessant te weten, hoe zo’n kleine meid over ons denkt.”

„Leuk ben je met je eeuwige „kleine meid”! Dat is nou net je enige geintje!”

„Ik bèn leuk,” gaf Bob toe. „Dat is óók een gave. Maar praat er niet over heen. Waar waren we gebleven? O, ja, bij de woelige zeemansvrouw.”

„Zeg, die Thoolen, wat een stuk correctheid, hè? Zou Ans er.nou waarachtig niet tegen opzien om daar een heel leven mee door te zeilen? O, stel je voor! hij zou me na veertien dagen ellenlang m’n keel uithangen. Correcte mannen vind ik om op ,te schieten!”

„En Tom, onze brave Tommy?”

„Tom is een gastronoom. Als die maar een vrouw krijgt, die de fijne keuken op d’r duimpje kent, is ie allang lekker.”

„Wat is dat kind criflSch,” spotte Bob. „En nou hebben we één vergeten. Wat zeg je van Rik, baby? Rik, de veroveraar?”