Naar sneeuw en zon

35

zier kan schelen en dan weer gedwee als een goed gedresseerd hondje. Ik vond ’t gezellig dat ie een avond zou komen praten, maar nu heb ik er alweer genoeg van. ’t Draait toch weer op hatelijkheden van beide kanten uit.”

„Beatrice!” riep Bob, die vond, dat ze zich nu óók wel eens met hem kon bemoeien. „Kan d’r een plaatje gedraaid worden?”

„Ik kom!” ze sprong van de stoel af.

„Donderdag dan?” vroeg Henk, even haar hand pakkend.

„Goed,” zei ze onverschillig en ze liep haastig naar de andere kamer om de koffer-gramofoon te halen.

Els, in haar hoekje naast Bob, spiedend naar al wat om haar heen gebeurde, zag de boze trek om Bea’s mond en de hunkering in Henks ogen.

„Sufferd van ’n jongen”, dacht ze wrevelig. „Inplaats dat ie haar nou rustig door laat zwemmen en net doet, of ’t hem geen laars kan schelen! Oh, die Manner!” zuchtte ze hardop.

„Wat is dat voor een verzuchting, baby?” informeerde Bob.

„Och, niks! dat zegt onze Oostenrijkse gedienstige altijd. Je weet wel, die genoeglijke schommel”.

„Hebben „die Manner” haar reden gegeven tot deze klacht en in welk verband, baby, stootte jij deze kreet uit?”

„Weet ik veel of Ottilie liefdesgeschiedenissen heeft gehad,” zei Els onverschillig. „Ik weet alleen, dat jullie mannen rare wezens zijn. Kijk nou weer eens zo’n Henk! Is ’t geen zonde, dat zo’n eerlijk, stoer type zichzelf vernedert om als een hondje dat opzit voor een suikerklontje, om Bea’s gunst te bedelen? Eigenlijk zijn jullie allemaal gek! jij net zo goed. Je zit hier eeuwig, je kan iedereen zien hangen waar Bea aardig mee is en je moet toch heel goed zien, dat ze geen cent om je geeft.”