Naar sneeuw en zon

31

beek, z’n entrée maakte. — „Zó gesoigneerd als die Rik er weer uitziet en wat is ie toch knap,” zuchtte Els, terwijl ze de twee theekopjes, die nog op het blad stonden in een plas thee deed zwemmen.

„O, sorry! ik zal er even droge schoteltjes onder zetten,” excuseerde ze zich toen ze Bea met een spottend gezicht naar de plassen zag kijken.

Henk Doorbeek, die er in z’n tenue van marconist grote vaart kranig uitzag, keek even met een wat teleurgesteld gezicht naar „die volksverhuizing”, zoals hij het gezelschap in gedachte noemde, reikte Bea dan een bos donkerrode rozen over en liet zich gewillig door haar voorstellen aan de mensen die hij nog niet kende.

Z’n wakkere blauwe ogen bleven een moment rusten op Bob van Eijck.

„Week joggie,” dacht hij en z’n ietwat forse kaken klemden zich opeen. Dan keek hij wat langer en aandachtiger naar Rik Donkers.

„Zit daar het gevaar?” peinsde hij. „Knap is ie. Een geestige snuit. En een talentvol acteur. Zou die?”

Hij zette zich neer, dicht bij Tom Mertens, dien hij van vroeger kende en den meest geschikten knul van het gezelschap vond, en zó, dat hij het gezicht op Bea had.

„Nog knapper dan ze twee jaar geleden was,” constateerde hij. „En nog aantrekkelijker.”

Zijn kaakspieren bewogen snel heen en weer, verder leek zijn gezicht onbewogen, op het stugge af.

„Daar heb je nou weer twee jaar rondgezwalkt, met aldoor in je gedachten die donkere bol met die geestige ogen. En je hebt je voorgesteld, dat deze keer — ! Goeie morgen, hoor! de eerste de beste maal, dat je bij d’r komt, ontmoet je een troep sjap-pie’s, die allemaal gek op d’r zijn. Onuitstaanbare flirt, die Bé! wordt ze dan nooit wijzer? daar zit ik nou met al m’n goeie voornemens van vóór twee jaar,