Naar sneeuw en zon

30

tweemaal gebeld,” zei ze dan rustig. „Ze schijnen beneden maar weer eens niet open te maken. Bob, kijk eens uit het raam of het voor mij is en gooi de sleutel dan maar naar beneden.”

Bob keek ’n beetje beledigd, want het sleutel-privi-lege was maar voor enkelen en hij vond, dat noch Rik Donkers, noch die marconist, daarvoor in aanmerking kwamen.

„Twee stuks,” zei hij dan. „Ik doe ze wel even open!”

Ze hoorden hem de trap afrennen. Bea en Els keken elkaar even begrijpend aan.

„Jaloerse gek,” zeiden Els’ ogen en Bea maakte het pch-pch-manuaal.

„Ik heb ze naar binnen geloodsd.” Bob kwam de kamer weer in, haastte zich z’n gemakkelijke stoel weer in te nemen.

„Ze hebben zich aan elkaar voorgesteld, Rik doft z’n haren en z’n das op en je radioman wacht op ’m met een verveeld gezicht en een toet blommen in z’n handen.”

„Bob als verslaggever!” kraaide Els.

„Is Henk Doorbeek weer in het land?” vroeg Ans geanimeerd.

„Wie is dat?” informeerde haar verloofde.

„O, een schoolvriendje van ons uit Heerenveen,” lichtte Ans hem in. „Een aanbidder van Bea.”

„Een van de velen,” lachte hij opgelucht, nu hij hoorde, dat Ans geanimeerdheid geen gevaarlijke ondergrond had.

„Alweer een jaloerse man,” dacht Els, die hun theekopjes neerzette en het gesprekje tussen hen gevolgd had. „Bah! wat kunnen die mannen toch flauw doen. Ze zouden waarachtig ’t liefst nog beslag leggen op je gedachten ook. Dat snuit waar die spichtige bioloog Ans mee aankeek. „Dag, Rik!” riep ze dan verheugd, toen deze gevolgd door Henk Door-