Naar sneeuw en zon

122

achter hun eigenwijze koppen! Wil je wel geloven, dat ik mezelf strikken heb leren maken van de banden, die aan de hotel-slopen bengelden? Als de hoge Vrouwe ze dan zo lekker opgedofd zag, kon ze zo van uit de hoge prijzend zeggen: „Ik kan wel zien, dat u veel van beestjes houdt!” en nou moet je weten, dat ik stierlijk ’t land heb aan die opscheppers. Een hond moet een hond zijn, geen opgeprikte ha-rem-dame!”

„O, Tom, wat een schoon verhaal,” lachte Bea. „Dat had gekiekt moeten worden.”

„Wat heb je verder nog uitgericht, buiten de diensten als wagenmenner?” vroeg Els.

„In ieder stadje dat we aandeden kluwetjes D.M.C. 150 gekocht, want de hoge Vrouwe laboreert aan de haakziekte. Waarschijnlijk haakte ze ’s nachts ook nog, anders kan ik me niet voorstellen, dat ze zo’n kluwtje zo gauw soldaat maakt. Iedere keer stelde ik voor een dozijn ineens mee te brengen, maar dan keek ze me misprijzend aan en zei hoog: „ik denk nog maar één kluwen nodig te hebben.”

„En de hoge Heer?” vroeg Bea. „Was dat een geschikt type?”

„Een best type, vooral als vrouwlief ter bedde was getogen. Dan kwam ie genoegelijk bij mij zitten en verschalkten we samen veel biertjes. Weet je, dat ie me voorstelde m’n studie er aan te geven en zo’n beetje manusje-van-alles bij hem te worden? Misschien zou het inderdaad toch veel voordeliger zijn, maar voorlopig voel ik er niet veel voor. In ieder geval,” Tom’s gezicht was kostelijk van kwasi-zelfingenomenheid — „bewijst het, hoe ik me bij de brave echtelieden verdienstelijk heb weten te maken.”

Toet had al die tijd, dat Tom aan het woord was, geamuseerd naar hem gekeken. Er was zoiets genoe-gelijks, zo’n voorgewende branie in hem, vond ze. Ze had ook Bob bij Bea ontmoet en dat was helemaal