Naar sneeuw en zon

119

Els boog zich voorzichtig uit het raam.

„Hangt van de smaak af,” zei ze dan.

„Wie?”

„Toet”.

„Doe niet zo daas, gooi de sleutel even naar beneden.”

„Komt vaak, hè? heeft een bloemenhulde bij zich.” Els liet de sleutel naar beneden vallen.

„Wat heeft ze een modieus herfsthoedje op d’r oor bengelen! heb jij haar zo gemoderniseerd?”

„Pch, pch, pch!”

„Daag!” een opgewekte Toet stapte naar binnen. „Een paar bloemen, Bé. Zal ik ze in een vaas zetten?”

„Graag. Beeldige chrysantjes, zeg. Doe ze in die tinnen kan, wil je?”

„Toch heb ik ’t land,” verweet Els zichzelf.

Bea borg de rol in haar bureau, zei, dat ie, ondanks Els’ gekwek, in d’r hoofd gebeiteld zat. Toet kwam weer binnen, zette de kan op de antieke kist.

„Mooi doen die roestbruintjes het tegen die ouwe sjaal,” vond Els. „Zeg, laat jij je haar groeien?” dit tegen Toet.

„Ja, ik wil m’n kondeh weer terug hebben. Ik heb ’t land aan dat korte haar.”

„Zal je ook veel beter staan. Keer je hoofd eens naar de muur? wat een leuk profiel heeft zij!”

„O, hemel,” lachte Bea. „Nou krijg jij de eer en het genoegen voor haar te poseren. Van mij heeft ze minstens vijftig schetsen gemaakt. De een nog lelijker dan de ander!”

„Heb jij dan ook een gezicht?” plaagde Els. „Neen, maar alle gekheid op een stokkie, ik heb nog nooit zo’n moeilijk gezicht gezien als dat van jou. Gewoon geen spat rust in! Alles beweegt. Ga daar nou eens wat goeds van maken! En vraag je dan of ze even rustig wil zijn, dan krijgt ze zulke akelige strak