Naar sneeuw en zon

114

fraaiste pop, het beeldigste wollen hondje moesten missen. Het was de poes, die haar yergezelde als ze met de poppenwagen buiten reed en waarvoor ’s avonds een plaats werd ingeruimd in haar bedje.

Zo was ook haar eerste schuchtere verliefdheid geweest voor een schoolkameraad, die tuberculeus was en altijd buiten moest liggen.

„Bé trouwt nog eens met een volslagen invalide,” konden de kennissen gekscherend zeggen.

Bea voelde in zichzelf, dat in dit gezegde een diepere grond school, dan de kennissen konden weten.

Maar wie kende haar, zoals ze eigenlijk was? Zagen ze niet allen in haar de meedogenloze flirt, die geen ander doel kende, dan al wat man was aan haar voeten te brengen?

Was er iemand, die de hopeloze leegheid, de onbevredigdheid kende, die binnen in haar was?

Dachten ze niet allemaal, dat ze tevreden was, nu ze als een hyper-moderne vrouw op kamers woonde en een vrij en onbezorgd leventje leidde?

Kende ze niet net zo goed dat gevoel waar Toet over sprak van „niemand, die op me wacht”? Was niet al haar ontvangen van véél mensen, het kameraadschappelijk omgaan met wat Els „de mannen-ga-lerij” noemde, een soort verdovingsmiddel?

Er was een lang zwijgen geweest, na Toet’s biecht. Ze waren allebei verdiept in eigen gedachten.

Dan sprong het plotseling als een electrische vonk over, toen ze, bewust van het zwijgen, dat om hun was, elkaar aankeken.

„Jij ook?” hadden Toet’s verbaasde en verheugde ogen gevraagd.

En Bea had geknikt, begrijpend en toestemmend.

„Ik moet naar huis,” had Toet haast verlegen uitgeroepen. „Tante heeft ’t land als ik over tijd kom.”

Haar hart was tot berstens toe vol. Ze was bang