Naar sneeuw en zon

13

wat heb je weinig te verbergen. Dan kun je nog zo heerlijk open zijn.”

„Dat kun je nu toch ook,” verwonderde Til zich.

Els haalde de schouders op.

„Dat kan ik niet,” zei ze dan neerslachtig. „Weet je, vader en moeder zijn zulke geweldige naïvelingen. Ze staan zo vreemd tegenover alles wat een meisje van achttien voelt. En nou zou ik ze wel alles kunnen vertellen wat er binnen in me woedt, maar dan zou hun hele rust naar de maan zijn. Ze zouden geloven, dat ik als een hollend paard met m’n kop tegen de muur zou rennen of onafwendbaar in een afgrond zou tuimelen. Ze geloven me nu zo in alles en .... en dat is nou juist zo lamlendig! je weet niet, hoe naar ’t is ze kwasi open in de ogen te kijken en te weten, dat ze zich lam zouden schrikken als ze wisten wat er allemaal door m’n bol spookt. Zeg, Til, heb jij dat ook, dat je ’t ene ogenblik kan schateren en ’t andere huilen. Dat je de boel kapot zou willen slaan, om ’t andere moment een daad van absolute zelfopoffering te willen doen. Och, neen, dat ken jij niet, jij bent, buiten dat idee fixe van je, zo’n heerlijk evenwichtige ziel....”

„Vergeet niet, dat ik anderhalf jaar ouder ben dan jij, al lijkt ’t ook anders.”

„Goed. Maar je bent toch achttien geweest. Had je het toen niet? Had je toen nooit het gevoel, dat je met den eersten den besten man, dien je aardig vindt weg zou willen lopen ...”

„God, Els!” schrok Til op.

„Och, kind, maak er geen tragedie van,” snauwde Els. „Ik doe het niet! maar de lust is er. Of toch ook weer niet. Jasses, wat is het leven moeilijk. Jij moet nog denken, dat je het zwaar hebt. Je moest eens weten, wat andere meisjes hebben. En nou kan je wel zeggen, ik dacht, dat jij niet om de mensen gaf! Doe ik ook niet, tenminste niet om zulke pietluttige din