Naar sneeuw en zon

108

lijke ontvangst van „die lieve tante Lena”, die ze zo goed kende van het portretje op vader’s bureau. De tante met het lieve, zachte gezicht, het eenvoudige, in het midden gescheiden blonde haar.

Toen de boot aan de Java-kade meerde, had Toet met hongerige ogen uitgekeken naar tante Lena. Ze had — zoals afgesproken was — gezwaaid met het Hollandse vlaggetje, dat vader haar ter herkenning had meegegeven. Van de kant, tussen vele wachtenden in, zwaaide een vlaggetje terug. Neen, had Toet gedacht, dat kon tante Lena van het portret niet zijn. En toch... er was gelijkenis in dat gezicht.

Had tante Lena een dochter? Het kon een dochter van haar zijn. Een vreemd toegetakelde dochter in ieder geval.

„Is dat jouw tante, Toet?” had de mevrouw, die haar op reis chapperoneerde, enigszins verbaasd gevraagd. „Zij zwaait met een vlaggetje. Is jouw tante zo jong, ja?”

Toet had haar schouders opgehaald.

Er zwaaide maar één vlaggetje. Toet zwaaide al lang niet meer terug.

Wat duurde het afschuwelijk lang eer de loopplank werd uitgelegd.

Toet’s gezicht werd hoe langer hoe strakker. Wie was dat mondaine wezen op de wal, die, het coquet gehandschoende handje omhoog geheven, steeds met het vlaggetje zwaaide? Wat had ze een gek hoedje op d’r hel-blonde haren. En zulke rare wenkbrauwen! Een heel dun, bijna recht streepje!

Eindelijk werd dan de loopplank uitgelegd en Toet tussen drommen passagiers naar beneden gedrongen.

„Het gekke mens met het vlaggetje,” zoals Toet haar spottend betitelde, kwam op haar af.

„Dag Toet, dag kind, heb je een goede reis gehad? Welkom in Holland. Ik ben je tante Lena. Is dat de