Naar sneeuw en zon

107

„Ik haat jullie allemaal!”

Toet was zestien jaar, toen ze, met vlammende ogen en gebalde vuisten, na een heftige scène met Maatje en Peter, voor hem gestaan had.

Toet’s hoge, gillende stem, haar felle ogen, hadden hem wakker geschud.

„Daar moet iets aan gedaan worden,” had hij gedacht, terwijl hij telkens weer met de zakdoek langs zijn bezweet gezicht streek. „Dat kan niet zo voortgaan.”

Nog diezelfde avond, toen allen ter ruste waren gegaan, had hij zijn zuster in Holland een brief geschreven, een dringende.

Het had hem de uitkomst geleken voor Toet, bij z’n jongste zuster Lena in huis te komen. Lena, die hij zich in z’n herinnering van toen hij nog thuis was, voorstelde als een lieve, eenvoudige vrouw. Lena was met een veel ouderen man getrouwd geweest en na enige huwelijksjaren weduwe geworden. Een welgestelde weduwe, die het, zo dacht hij, wel prettig zou vinden, een jong nichtje bij zich in huis te hebben. Natuurlijk tegen vergoeding. Hij verlangde geen diensten.

Hij had in het antwoord van Lena alleen het bevrijdende ja! gelezen. Dat ze haar vrijheid niet wenste op te geven had hij kunnen aan voelen. Nou ja, ze behoefde zich niet helemaal aan banden te leggen, behoefde haar vrienden en kennissen niet op te geven, om zich geheel aan Toet te wijden. Zo had hij het ook niet bedoeld.

In die zin had hij haar ook terug geschreven en de daarop volgende maand al was Toet door een bevriende familie die naar Holland ging, afgeleverd aan tante Lena. Vader had haar bij het afscheid nog eens gezegd, hoe dankbaar ze moest zijn, dat ze bij die lieve tante Lena in huis kwam.

Heel de bootreis had Toet verlangd naar de harte