In het gareel

92

zoo veel niet beleeft!”

Die woorden van Corry brachten haar tot nadenken.

’t Was waar, ze schreef heel gemakkelijk en had een rijke fantasie. Waarom zou ze haar leegen tijd niet vullen met schrijven?

Niemand vermoedde, dat, de aardige causerieën, de pittige verhalen, die zoo plotseling onder den naam van Madeleine in de Indische bladen verschenen, van Maatje waren en de redactie bewaarde trouw haar geheim.

Toen haar eerste boek verscheen, het was een meisjesboek, kon ze echter haar vreugde niet verbergen en ze maakte haar man deelgenoot van het geheim, dat haar door zooveel strijd had heen geholpen.

„Heb je het kind wel een exemplaar gezonden?” vroeg hij direct.

„Natuurlijk,” lachte ze stil-gelukkig, „en ik heb er een leugentje bij geschreven, n. 1. dat ik het boek toevallig in handen kreeg en ’t me zoo aardig voor Corry leek.”

In groote spanning werd nu Corry’s oordeel afgewacht.

Eindelijk, daar kwam het en met koortsachtige haast brak Maatje den brief open.

Eerst las ze de gewone opsomming van Corry’s dagelijksche bezigheden, al haar grieven tegen de wat te strenge, ouderwetsche tante en wat ze zoo voor streken op school had uitgehaald. En dan...

„Maatje, wat heb je me een knal-boek gestuurd! Ik heb ’t in één vaart uitgelezen en lach me nou niet uit, mamselaar, maar ik voelde in Nonnie zoo