In het gareel

86

ons programma, of kiest u liever iets anders?”

„Ik vind alles even fijn, als ik met drie zulke aardige landgenooten mee mag.”

„U krijgt de Fransche complimenteusheid al aardig te pakken,” lachte Walter.

„Maar niet heusch! Ik heb m’n Hollandschen flapuit-aard behouden. Wat ik zeg, meen ik. Zoo meen ik het ook, als ik zeg, dat ik ’t veel knusser zou vinden, als u beidjes me nou maar Corry noemden; dat stijf deftige mademoiselle van den Bergh kan ik niet langer aanhooren. Nou, tot Zondag, chers amis!”

Ze wipte de cour in, die toegang gaf tot de woning waar ze met nog vijf meisjes bij een Hollandsche dame en pension was, die reeds vele jaren in Parijs woonde en de haar toe vertrouwde meisjes zooveel bemoederde als ze kon.

Toen Corry op haar ontstuimige manier de huiskamer binnen viel, gaf ze haar pleegmoeder op iedere wang een klinkende kus en vertelde ze: „Ik ben wat je zoo noemt razend in m’n knollentuin, p’tite mère!”

„Dat ben je gewoonlijk,” lachte deze.

„Neen, maar nu extra. Ik heb door maïtre Brulot kennis gemaakt met drie reusachtig aardige, Hollandsche lui, een zus met twee broers en ik ga Zondag fijn met ze uit.”

„Wie zijn dat?” informeerde madame.

„Wees maar gerust, angstige kloek, ’t zijn brave lieden en de oudste der beide knapen is werkelijk een eeuw ten achter! Z’n negentienjarige zus durfde niet te rooken, omdat ze niet wist, öf broerlief het goed vond!”