In het gareel

79

hulptroepen noodig, om u te vertellen, dat ’t er heusch erg „fursoendelijk” is. Joyce... overtuig hem.”

„O, ja,” zei de kalme Joyce, „het is er zéér fashionable. ’t Is een echt artisten-café en er is om dien tijd altijd een samenkomst van studenten en artisten. Er is een gezellige sfeer en voor buitenlanders is het heel interessant er eens ’n kijkje te gaan nemen.”

„Na deze werkelijk overtuigende woorden, willen we ons dan graag aansluiten,” zei Lodewijk.

Mary en Walter, die met Brulot naar het werk van een jonge Amerikaansche gekeken hadden, voegden zich weer bij hen.

„Waarbij zullen we ons aansluiten?” vroeg Mary. Corry, Joyce voorstellend, zei:

„We laten u vanmiddag, na afloop van de les kennismaken met ons artisten-café, dan krijgt u meteen een aardig kijkje op la vie bohème. Uw broer was eerst bang, dat een baby als u daar niet thuis hoorde, maar Joyce, die er degelijker uitziet dan ik, wist hem van het tegendeel te overtuigen.” „Ah! dat is een goed idee!” mengde Brulot zich in het gesprek. „Ik ben ook van de partij. Tenminste, als jullie me mee wilt hebben!”

Een uitbundig hoera-geroep brak los. Wie zou le maitre niet mee willen hebben!

Dien middag, in het gezellig artisten-café van Montparnasse, keek Mary haar oogen uit. Er was daar een sfeer, die haar geheel onbekend was. Al die jonge menschen, artisten en studenten uit alle oorden van de wereld, kenden elkaar.

Corry scheen wel het middelpunt te vormen