In het gareel

6

Met Turc’s vochtigen snuit vlak tegen haar rok gedrukt en Curly, die in jolige sprongetjes voor haar uit dartelde, liep zij de lange, zonnige laan in, die uitkwam in het bosch.

De nog vroege morgenzon scheen door de boomen en kuste schuchter de teer-groene blaadjes, bescheen de gele brem, gaf er een gouden gloed aan.

En de vogels zongen en twetterden, door niets gestoord, hipten over de zonnige paden, heel niet schuw voor het lichte figuurtje en de honden, die nu rustig naast haar liepen.

Het was iederen morgen weer een genot, dit kleine wandelingetje, vóór zij begon aan haar huiselijke bezigheden. En of de zon scheen, de wind wild door de boomen joeg, de regen malsch neer klaterde op al die hernieuwende voorjaarspracht, of de sneeuw als een mollig tapijt de boschpaden dekte, zij stapte er met de honden op uit en genoot van de statige rust van het bosch.

Toen Mary dien morgen terug kwam van haar wandeling, ze de honden naar hun manden had gebracht, ging ze niet als anders den ontbijtboel afwasschen, maar zette ze zich neer in den kleinen, gebeeldhouwden stoel, die voor het antieke damesbureau stond, en haar hoofd, steunend op de ineengeslagen handen, keek ze met weemoedige oogen naar de twee kabinetportretten, die op het bureau stonden.

Mary Martens had van huis uit een zonnige, gelijkmatige natuur en voor de groote slag kwam, die het gezin Martens zoo wreed uiteenrukte, was er geen levenslustiger meisje denkbaar, dan zij was.