In het gareel

66

Lodewijk, en Alfred Brulot, Mary.

Het was niet zoo’n heel gemakkelijk werkje, om Mary aan het praten te krijgen en de groote man gaf zich werkelijk moeite.

Het meisje interesseerde hem, er was iets in haar, dat zijn sympathie voor haar opwekte. Die melancholie in haar oogen, dacht hij, mooi is dat, ik zou haar best willen schilderen. Fijn profiel! en in gedachte zette hij het kopje op het doek. Maar hoe komt zoo’n jong ding zoo triste?

Later op den avond, sprekend met Lodewijk, hoorde hij, waardoor la petite soeur aan dien droeven blik in de oogen kwam en meevoelend als hij was, wilde hij iets voor haar doen.

„Ik hoor daar van uw broer,” zei hij, terwijl hij naast haar ging zitten, „dat u nog eenigen tijd in Parijs blijft. Komt u me nu morgenochtend eens opzoeken in la grande Chaumière, dat is de openbare teekenacademie, waar ik verschillende élèves heb. Er is een bizonder aardig Hollandsch schilderesje onder, een jongedame van uw leeftijd. Ik denk, dat ze het heel prettig zal vinden land-genooten te ontmoeten. En voor u lijkt het me aardig, eens zoo’n Fransche academie te zien.” Mary wilde dolgraag en ook de jongens namen de uitnoodiging aan.

„Welk een eer geschiedt u,” lachte Loulou, die het gesprek opgevangen had en nu even bij hun neerstreek. „Zooiets heeft maïtre Brulot mij nog nooit gevraagd.”

„Ondeugd!” hij gaf haar een licht tikje op haar baby-wang. „Jou hoef ik niet te vragen, jij komt ongevraagd. Ik hoor, dat je vaak ’s middags op