In het gareel

63

Een deftige huisknecht opende de deur en ze stonden in een zee van licht, in een hall, waar wit marmer, veel verguld en spiegels, een vreemden indruk op hen maakten.

In een rococo salon, „één kluit wit met bouquetjes,” zooals Walter naderhand zei, wachtten hen reeds monsieur et madame Tournelle met hun gasten.

Natuurlijk waren ze „enchanté”, la petite soeur te zien en Mary werd overstroomd door een vuurwerk van galante, lieve uitroepjes. En toen ze, tamelijk schuchter, een vriendelijk zinnetje terug zei, werd er onmiddellijk vastgesteld, dat ze haar Fransch in de perfectie sprak en men haast niet kon gelooven, dat ze een Hollandsche was.

„Lariekoek!” dacht Mary en ze keek met wantrouwende oogen naar het slanke den-mevrouwtje in het mouwlooze, zwarte avond-toilet, dat bezaaid was met kleine diamantjes, die schitterden als dauwdruppels in het zonlicht.

En vandaar gingen haar blikken naar de helblonde haren, de koolzwarte wenkbrauwen en wimpers, de kersroode lippen.

„Haar dochter moet nog ouder dan ik zijn,” dacht Mary. „Hoe kan het? Ze lijkt zelf wel even in de twintig.”

Mijnheer Tournelle, een tengere man, met een smal gezicht, donkere oogen en een puntbaardje, zag er ook al zoo jeugdig uit en hij gebaarde naar Lodewijk, om hem te zeggen, hoe ravissante hij mademoiselle sa soeur wel vond.

En toen stelde madame hen voor aan, zooals Mary bij zichzelf zei, een troep poppen, want zóó beschouwde ze de Fransche heeren en dames in