In het gareel

53

Een beetje schuw was ze van alle bedelaars, die zoo vlak langs hun tafeltje schoven en er zoo haveloos uitzagen.

Maar toen een oud vrouwtje, met bibberig stemmetje een liedje ten beste gaf, was ze haast tot tranens toe bewogen.

’t Was ook zoo’n zielig gezicht. Het vrouwtje had nog iets van vroegere glorie aan zich. Over het hoofd droeg ze een zwart kanten doek, die vol gaten was, maar de wijze waarop ze dien droeg, was vol elegantie.

De zwart-zijden mantille, gerafeld en vol ingezette lappen, had ook betere dagen gekend.

En in de gebarsten, dunne stem lag nog iets heel liefs.

„Geef haar veel,” smeekte Mary, „misschien was ze vroeger een gevierde zangeres.”

Met een buiging dankte het oudje en ze trippelde voort naar een ander tafeltje.

Een oogenblik later kwam een donkere Zigeuner-vrouw aan hun tafeltje en brutaal Mary’s hand pakkend, vroeg ze haar of ze de toekomst uit haar handlijnen zou lezen.

Met haar donkere oogen keek ze Mary dwingend aan.

Het meisje weifelde, maar Lodewijk, kort, beval de Zigeunerin door te loopen.

„We moesten nu maar huis toe gaan,” vond hij. „Mary krijgt kleine oogjes, haar bedje roept.”

„Zeg,” fleurde ze op, „maak nu niet zoo’n heel klein schaapje van me. Ik kan nog best wat opblijven.”

Maar Walter was het roerend met z’n broer