In het gareel

49

gezellig, koperen brievenbusje ontdekte, waar iets in geschoven werd.

Groot was haar vreugde, toen ze er een kaart en een brief aan haar adres in vond.

De kaart was van dokkie, die hen welkom heette, en ze nog verschillende aanwijzingen gaf, waar ze vooral niet mochten verzuimen heen te gaan.

De brief was van Jannie Forster, die haar eveneens verwelkomde en een praatje hield, dat Mary weer even heelemaal verplaatste in hun genoege-lijk, klein dorpje.

„Hartelijke schatten,” zei ze zacht en de correspondentie in haar handen gedrukt, viel ze in een diepen, droomloozen slaap.

Zoo vonden haar de broers, toen ze boven kwamen, na in dien tusschentijd zich op de hoogte te hebben gesteld, van wat men in de komende dagen op tooneelgebied aan schoons kon genieten.

„We zullen haar nog maar even laten rusten,” zei Lodewijk en ze gingen in de kamer naast de hare zitten.

Na een half uur hoorden ze haar roepen en toen ze binnen kwamen, zat ze lachend en haar oogen uitwrijvend op den divan.

„Ik wist werkelijk niet, waar ik was, toen ik wakker werd,” zei ze lachend.

„Schiet op, merel!” gebood Walter, „ik rammel van den honger!”

„Och stakkerds! Waarom zijn jullie niet vast gaan dineeren?”

„’t Had je, denk ik, niet meegevallen, als we dat gedaan hadden,” lachte Lodewijk.

In het Gareel.    4