In het gareel

47

Op den grooten boulevard, waar de voertuigen in rijen van drie aan iederen kant voortsnellen en de chauffeurs in een respectabel vaartje rijden, greep Mary de broers vast.

„Ik vind het eng!” zei ze.

„Daar wen je wel aan,” troostte Walter haar. „Er gebeuren hier veel minder ongelukken dan bij ons, het verkeer is zoo schitterend geregeld en er zijn haast geen fietsen, die bij ons toch een groot gevaar voor het verkeer opleveren.”

„Ik zal hier nooit durven oversteken.”

„Ook dat valt mee,” zei Lodewijk, „je ziet toch, hoe het verkeer telkens stop gezet wordt en het publiek dan bij bosjes oversteekt.”

Mary was blij, toen ze behouden en wel in hun hotel afstapten, een gezellig, gemoedelijk hotel, in een straat achter den grooten boulevard, waar ze in het centrum zaten en het toch rustig hadden.

Lodewijk had speciaal dit hotel uitgezocht, om Mary, als ze moe van hun dwalen door Parijs naar huis kwam, volkomen rust te laten hebben.

Hun kamers kwamen uit op een cour en men zou kunnen gelooven, in een stil dorp te zijn, zóó rustig was het er. Niets van het rumoer van den grooten boulevard drong er door.

„Zoo,” zei Lodewijk, die de leiding van de ge-heele reis op zich genomen had. „Nu gaan we ons heerlijk opfrisschen, het mereltje legt zich een uurtje op den divan neer en wij gaan eens poolshoogte nemen, wat er hier te bikken valt, want na die vermoeiende reis lijkt ’t me beter in ons hotel te dineeren.”

Dus ging Mary, nadat ze zich verfrischt en haar