In het gareel

43

wakker uit haar benauwden droom en glimlachend dacht ze.

„Dat kwam door Walter’s onzin over apachen.”

Maar ze was blij wakker te zijn en vlug maakte ze toilet en stond een half uur later in de eetkamer, waar ze de jongens al vond en ze gedwongen werd iets te eten. Het ging met moeite, want door de opwinding van al wat komen ging, was haar eetlust gering.

Mary zou nooit de emotie vergeten, voor de eerste maal in den Parijschen trein te zitten, den trein, met de breede ramen, waar ze een hoekplaatsje had.

Lodewijk had haar voorzien van treinlectuur en Walter van fruit en chocolade.

„Ik heb het gevoel, of ik een prinses ben,” zei ze en haar oogen straalden.

Nu begon het gezellige volloopen van de coupé’s en stroomde het in de doorgangen van reizigers, die hun plaatsen zochten.

„Wat een heerlijk geroezemoes,” lachte Mary, „het geeft je zoo heelemaal het gevoel, dat je naar het buitenland gaat.”

Hun coupé vulde zich nu ook en de reizigers, om beurten, waagden een oogje aan het meisje, dat daar in extase haar eerste reis in den Parijschen trein maakte.

Mary was het aankijken ook dubbel en dwars waard.

Ze had haar reishoedje in het net boven de koffers gelegd en streek met de tengere, haast doorschijnende handjes door het blonde, korte haar.

Ieder ander meisje had bij het afzetten van