In het gareel

37

huiverig. „Ik mag wel eens probeeren, of ik niet al te groote bokken schiet.”

„Van nu af aan geen woord Hollandsch meer,” beval Lodewijk. „Wie het vergeet, krijgt een boete, daar maken we een potje van voor extra luxueuse uitspattingen bij ons verblijf in de lichtstad.”

„Ik pas er voor,” lachte zijn zuster, „de pot zou alleen gespekt worden door mijn bokken. Ik zal me er wel doorheen slaan en de Franschen zijn galant genoeg om me niet te laten merken hoe’n uil ik ben.”

„We moesten maar meteen een datum vast stellen,” zei voortvarend Walter.

Zijn broer ging er echter niet op in en zei, dat hij eerst een goede kracht gevonden moest hebben, die in Leendertz’s plaats werd aangesteld.

Toen echter al gauw een plaatsvervanger was aangesteld en deze de rechte man op de rechte plaats bleek te zijn, begonnen de Parijsche plannen vasteren vorm aan te nemen en brak er vooral voor Mary een tijd van bedisselen en beredderen aan.

De broers genoten er van, haar zoo fleurig in de weer te zien en iederen middag, bij Lodewijk’s thuiskomst, werd er een trouw verslag gegeven van wat er weer klaar was voor de op handen zijnde gebeurtenis.

Walter, die in z’n vacantie werkte voor een examen dat hij in het najaar moest doen, wipte af en toe uit zijn studeerkamer als hij Mary zoo bedrijvig bezig hoorde, maar op zijn aanbod haar te helpen werd hij altijd weer naar boven gejaagd met een: