In het gareel

34

„Jullie moet er ook voor voelen,” ging Lodewijk direct op zijn voorstel in.

„O, stel je voor,” lachte Mary. „Wie zou daar niets voor voelen. Maar,” weifelde ze, „zou ’t voor Lo niet beter zijn ergens heen te gaan, waar hij het rustig heeft?”

„Welneen, kind,” viel hij haastig in, „rust moet ik niet hebben, afleiding en vooral eens even heelemaal uit zaken. Ik voel zelf, dat ik een hoop frisscher terug zal komen, En buitendien, we hoeven niet aldoor in Parijs te blijven. We kunnen na Parijs nog ’n dag of wat op een rustig plaatsje gaan zitten.”

„Hoe lang kun je vacantie nemen?” vroeg Walter.

„Nu, ik denk wel een maand, maar dat lijkt me voor den eersten keer wat heel lang. Als we nu eens drie weken gingen?”

„Zalig!” juichte Mary. „O, jongens, ik kan den tijd haast niet afwachten!”

„Je zult zooveel in orde te maken hebben voor onze reis, dat de tijd om zal vliegen,” lachte Walter.

„Wat doen we met de meisjes?” vroeg zorgelijk, Mary.

„Die geven we kostgeld,” bepaalde Lodewijk. „Ik denk, dat ze zoo’n herfstvacantie heel best zullen vinden.”

„En de honden? Wat doen we daar mee?”

„Hoor nu zoo’n piekeraarster!” lachte Walter. „Je doet net, of we nooit uit de stad gingen. De honden geven we bij Hein in den kost, z’n dochter houdt veel van beesten en zal best voor