In het gareel

33

niet geholpen werd.”

„En je hebt hem natuurlijk geholpen,” zei Mary, haar gezichtje vol vertrouwen naar hem opgeheven.

„Ja, dat heb ik en ik ben blij, dat je het van me verwachtte. Even heb ik getwijfeld. Mocht ik het doen, tegenover het andere personeel? Maar ik kon hem niet in de modder stooten.”

„En wat doe je nu?” vroeg Walter. „Het lijkt me wel gewaagd hem nog met geld te laten omgaan, of hem de boekhouding over te laten.”

„Dat was ook juist de groote moeilijkheid. Maar ik heb er iets op gevonden. Met geld mag hij niets meer te maken hebben, doch de boekhouding blijft hij doen, alleen, er komt iedere maand een accountant, die alles geregeld controleert. Ik zelf heb er geen tijd voor, de drukte loopt me toch soms over den kop. Ik zal er nu iemand bij moeten nemen als kassier en dan is de zaak weer geschikt.”

„Intusschen heb jij er je braaf nerveus over gemaakt en zie je er uit, of een tijdje vacantie geen weelde voor je zou zijn,” vond Walter.

„Dat zei dokkie ook al. Hij vindt het onverantwoordelijk, dat je sinds vader’s dood er heelemaal niet eens uittrok,” zei Mary.

„Jullie toch ook niet! En je hebt het net zoo goed noodig. Vroeger gingen we ieder jaar.” „Laten we ’t dan weer doen,” stelde Walter voor. „Ik heb een reuze-idee, lui! Laten we in September gedrieën naar Parijs gaan. We zijn er geen van allen geweest en Lo, ik weet, hoe ’t van jou een lievelingswensch is.”

In het Gareel.    3