In het gareel

30

het werk volbracht, door vader en moeder opgezet.

Daar, afgeschut door een haag van lugustrum, was een groote, aparte tuin, waar grillig door elkaar, tusschen steenblokken, witte lelies, Del-phinums, anjers, violieren en papavers bloeiden, waar een stil vijvertje tusschen lag, waarop waterlelies dreven.

Het was een sprookje, en er ging geen avond voorbij, waarop ze niet met de jongens bij het vijvertje zat en ze elkaar vertelden wat de dag hun gebracht had.

Zoo zaten ze ook nu weer met hun drieën in het kleine paradijs, beschenen door de laatste stralen van de ondergaande zon.

Ze waren stiller dan gewoonlijk en vooral Lodewijk was zwijgzaam en streek soms, als in vermoeidheid met de hand over het hoofd.

Lodewijk zag er ouder uit, dan noodig was voor zijn zes en twintig jaren. Hij had, toen hij drie jaar geleden, zoo plotseling aan het hoofd van de omvangrijke zaak kwam te staan, een zorgelijken trek gekregen, die hem ouder maakte, dan hij was.

Terwille van Mary, die vooral den eersten tijd zoo terneergeslagen was, had hij zich opgeschroefd tot een opgewektheid, die niet echt was en hem moeite kostte om vol te houden.

Walter, die van nature de vroolijkste was, kon de beide anderen vaak doen schateren van het lachen en dat waren eigenlijk de eenige oogen-blikken, waarop Lodewijk van harte vroolijk was.

Nu Mary opgewekter begon te worden en de inzinkingen, waarbij ze soms weken achtereen stil en somber was, verminderden, leek het wel of