In het gareel

28

ven bekennen van niet zeker te zijn.

Zijn voorganger, een dokter, die door de bevolking aangebeden werd, had nooit getwijfeld en nimmer een patiënt naar een ander gestuurd.

Hij had altijd een zwarte, gekleede jas aan en een hoogen hoed op en was mild in het recepten schrijven.

En dit was, wat de domme bevolking noodig had.

Als Geurt bij Mie op ziekenbezoek kwam en Mie vertelde, hoe dokter pillen, poeders en een drankje voorgeschreven had, dan schudde Geurt meewarig het hoofd en was ze ervan overtuigd, dat het slecht stond met Mie.

En dit was, wat ze juist gaarne hadden. Het moest erg zijn, het mocht niet zoo heelemaal niets zijn.

Wat had je nu aan een dokter, die lachend zei:

„Och, mensch, je mankeert niets! Neem eens ’n half lepeltje maagzout, dan is de brand gebluscht. En ga vanmiddag eens ’n paar uurtjes in de zon zitten, dan voel je je een ander mensch.”

„Die wil warentig alles beter maken met z’n zon,” zei kwaad dan het vrouwtje en ze nam zich voor toch niet te doen wat hij haar voorgeschreven had, maar naar den dokter in het naaste dorp te gaan, want die nam dan toch maar wat meer notitie van een mensch.

Zoo had dokter van Voorden heel wat patiënten verloren. Hij wist het wel, maar hij kon niet anders, dan strikt eerlijk zijn.

Toch gebeurde het vaak, dat patiënten, die naar een anderen dokter waren gegaan, weer bij hem