In het gareel

26

vinden als je haar slordigen meneer wat op de vingers tikt. Kom je dan eens gauw? Ik heb een paar bloeiende cactussen voor je te zien, zóó mooi als je ze zeker nog nooit zag. En ik ben aan een klein olieverf-schilderijtje bezig, dat wou ik je ook graag laten zien. En, ja, dat had ik je laatst al willen vertellen, ik heb de achtste van Mahler voor vier handen. Ongelooflijk zwaar! Je moet hem instudeeren, dan kunnen we die samen spelen.”

Mary luisterde lachend naar des dokters woordenvloed. Ze kende dit zoo goed van hem. Als hij over zijn bloemen, schilderen en muziek begon, dan vergat hij alles. Hoe vaak had ze moeder niet hooren knorren, dat hij weer veel te laat aan z’n werk begon, er boodschap op boodschap van de patiënten kwam en dokter droomverloren in zijn studeerkamer aan den vleugel zat en Chopin, zijn lievelingscomponist vertolkte.

„Hij is meer artist, dan dokter,” zei haar vader vergoelijkend.

Ach ja, Mary keek naar het goede gelaat, naar de grijze, half-omfloersde oogen, waar zoo oneindige teerheid uit sprak. Was het wonder, dat hij vaak uren zat te droomen aan den vleugel? Paste al wat fijn en teer was niet veel meer bij hem, dan de ruwe werkelijkheid?

Moeder had het zoo vaak verteld, hoe zijn vrouw, die juist den goeden dosis practischen zin bezat, altijd weer moest strijden, om hem met twee voeten op de aarde te houden.

Het grootste deel van z’n patiënten hield veel van hem en ze namen het hem niet zoo erg kwalijk, als hij gezegd had „nog eens naar den