In het gareel

25

de er keurige letters op en inspecteerde telkens of de twee dozijn nog compleet waren.”

„En vond Da dat allemaal goed?”

„Van je moeder kon ze alles velen. Je moet ook niet vergeten, dat ze bij je moeder in betrekking kwam, toen die pas getrouwd was. Tien jaren heeft ze bij jullie gediend en je moeder heeft haar mij afgestaan, toen m’n vrouw stierf en ze zag, hoe scheef de huishouding ging en hoe ik langzamerhand begon te verwilderen toen er geen lieve, trouwe zorg meer was, die alles voor me in orde hield.”

Hier stokte dokter’s stem even en Mary, in warm meevoelen drukte even zijn breede, grove hand.

„Da vond het heelemaal niet zoo prettig, weg te gaan van je moeder, die ze aanbad, maar omdat het haar wensch was, ging ze en geloof me, kind, ze heeft in die jaren heel wat moeten werken om den boel zoo netjes te houden als het was toen m’n lieve vrouw nog leefde. En dat ik er vaak niet behoorlijk uit zie, tja, daar kan Da niets aan doen. Ze is baas in alle kamers, behalve in mijn kamer en... je weet, ik zelf zie niet zoo gauw of ’t wel of niet netjes is.”

Mary schaterde het uit om dokkie’s verlegen gezicht.

„Ik zie het al,” zei ze, „ik zal eens meer op u moeten letten. Mag ik die nalatenschap van moeder dan ook aanvaarden?”

„Graag, kind. Als je dan met evenveel tact en zachtheid te werk gaat als zij, dan zul je Da ook naar je hand kunnen zetten en zal ze het best