In het gareel

23

geloof niet, dat ik er op wachten kan.”

Maar Mary had het waterketeltje al aan het stop-contact gezet en was aan het koffie malen geslagen en als dokkie de lucht van gemalen koffie rook, dan moest er al een spoedgeval in z’n praktijk zijn, om hem weg te krijgen.

„Dok,” zei Mary, terwijl ze vertrouwelijk naast hem kwam zitten, „weet u, dat u sinds moeder er niet meer is om op u te letten, zoo langzamerhand in al uw oude zonden terug valt?”

„Wat is er dan, kind?” vroeg schuldig de dokter. „Nu gaat u toch weer in uw trui naar de patiënten,” berispte het meisje hem.

Dokkie’s grijze oogen, die meestal een en al humor waren, keken nu met den blik van een geslagen hond naar haar op en verontschuldigend zei hij:

„Ik was in de serre bezig, ik heb al m’n cactussen verpot en toen ‘zag ik ineens, dat het tijd was om naar de vacantie-kolonie te gaan.”

„En hij is niet eens erg schoon,” ging Mary voort met haar inspectie, „de kraag is gewoon vet! Daatje had hem wel eens ’n sopje kunnen geven.”

„Daatje had geen tijd, kind,” zei hij deemoedig. „Ze is aan het wecken van spinazie en je weet...” „O, ja,” lachte Mary, „dan weet ik er alles van. Arme dokkie, nu is het oppassen, want het humeur van Da is zeker beneden peil. Maar, weet u wat, brengt u die geliefde trui nu vanmiddag mee, dan wasch ik hem gauw even voor u uit en krijgt u hem morgen schoon terug.”

„Heel lief van je kind, maar dat moest je maar