In het gareel

21

eens vergissen met geld wisselen, of teruggeven. Je weet niet, hoe ’t me agiteert, als Neeltje staat te wachten wanneer er iets afgerekend moet worden.”

„Tel je dan, net als vroeger, even gauw op je vingers?” plaagde hij.

„Kan je denken,” lachte ze. „Dan zou ik toch mijn prestige verliezen. Maar ik heb er iets opgevonden. Ik tel met m’n teenen! Als ik die maar even voel bewegen in m’n schoenen, dan vergis ik me niet.”

Mary, die nog steeds voor de portretten van haar ouders zat, schoot onwillekeurig in den lach, toen ze over dien eersten tijd van haar huishoudelijk beheer nadacht.

En met dien lach namen haar gedachten een vroolijker wending, veerde ze op uit haar stoel en begon ze den ontbijtboel af te wasschen en weg te ruimen.

Een zacht klopje op de deur; en op haar „binnen” verscheen Neeltje, tot de gewone bespreking over het menu van den dag.

„Ja, wat zal het vandaag nu weer zijn,” zuchtte Mary. „Wat hadden we gisteren?”

„Postelein, juffrouw. En kalfslapjes, en...”

Neeltje’s geheugen schoot even te kort.

„Drie in de pan,” vulde Mary aan.

„Neen, juffrouw, dat hadden we eergisteren. Wacht es effentjes, ik weet het al, we hadden mangeltjespudding met bessensap.”

„O, ja, de lievelingskost van meneer Walter. Maar wat zal ’t nu vandaag weer zijn? Hè, dat menu opmaken vind ik het ergste van de heele