In het gareel

20

Maar het moet gezegd, Mary sloeg zich er dapper doorheen en was in het begin niet alles zóó precies en geregeld als het was toen haar moeder nog leefde, niemand maakte er een aanmerking op en allen wachtten ze geduldig af, tot Mary de routine kreeg, die noodig is om aan het hoofd van een huishouden te staan.

Ze had Lodewijk verzocht, niet, zooals ze het moeder had zien doen, maandelijks het huishoudboek met haar te verrekenen, maar dit liever ééns per week te doen.

„Ik ben zoo bang, dat ik tekort kom,” zei ze angstig. „En dan weet ik het liever als de week om is.”

Lodewijk lachte haar hartelijk uit, maar deed toch haar zin, omdat hij niet wilde, dat ze er zorg over zou hebben.

Ze voelde zich onbehagelijk dien eersten keer, toen ze, gewapend met het huishoudboek, achter Lodewijk aan naar diens kamer toog en bij hem ging zitten aan het groote bureau.

Angstig volgden haar oogen de lange optelling, die ze zeker wel vier keer nageteld had, of ie wel klopte.

„In orde,” zei hij, „geen halfje teveel of te weinig. Je bent een knapperd.”

„Hè, gelukkig!” zei Mary opgelucht. „Ik heb wat je noemt in den piepzak gezeten.”

„Dat hoef je nooit, kind,” stelde hij haar gerust. „Als ’t eens niet klopt, dan heb je iets vergeten te noteeren en als je dan goed nadenkt, kom je er wel.”

„Ja, dat is wel zoo, maar ik kan me toch wel