In het gareel

16

Want zóó had dokkie gewild, dat haar laatste indruk van hen zou zijn en ondanks haar aandrin-gen, had hij niet goed gevonden, dat ze met de jongens mee naar het ziekenhuis zou gaan waar haar ouders na het ongeval gebracht waren.

En toen ze dien morgen op „de Brem” terug kwam, waren de lijkkisten die er vroeg in den morgen gebracht waren, al dicht geschroefd.

Het was voor de eerste maal, dat Mary een begrafenis bijwoonde en het maakte een vreeselijken indruk op haar.

Vooral, toen de kisten langzaam zakten in de open groeve.

Met opengespalkte oogen zag zij ze steeds dieper zakken en juist voelde ze, dat de krachten haar gingen begeven, toen dokkie, zacht haar arm pakkend, zei:

„Geef jij vader en moeder deze bloemen mee. Strooi ze maar neer, kindje.”

Het was of die kalme stem haar plotseling de oude kracht terug gaf en de witte latherus, moeders’ lievelingsbloemen, in bei haar handen nemend, liet ze langzaam bloem voor bloem in het geopende graf vallen.

Er bleef geen oog droog, toen daar het teere figuurtje in de zwarte jurk, de blonde haren wuivend in den zachten voorjaarswind, haar laatste groet bracht aan de dierbare ouders.

Op verzoek van Lodewijk, die wist daarmee in den geest van zijn vader te handelen, werd er niet gesproken aan het graf, maar toen allen in eerbiedig zwijgen nog even bleven toeven, was dit zwijgen welsprekender dan vele woorden.