In het gareel

15

wijl hij steviger nog haar hand drukte:

„Moeder eischt flinkheid van haar meisje.”

’t Was wel noodig, dat hij het zei, en ze moest zich geweld aandoen, het niet uit te schreeuwen toen ze de rouwkamer binnen kwam, waar, bedolven onder een schat van bloemen, de twee kisten stonden, omhangen met rouwfloers.

Maar daar zag ze de bleeke gezichten van Lodewijk en Walter, die haar zoo vol angst aankeken en met een geweldige overwinning op zichzelf, ging ze naar hen toe en haar jong gezicht in een oneindig teederen glimlach naar hen opgeheven, gaf ze hen ieder een innigen kus.

Zoo vreemd was het, toen ze tusschen hen in plaats nam in de koetsen met de gesloten gordijntjes, die in langzamen cadenz voortgetrokken werden door de zwart-bepluimde paarden.

En toen ze voor den ingang van het kerkhof, dat even buiten het dorp lag, aankwamen, daar honderde vrienden en kennissen vonden, die aan twee kanten van het groote hek geschaard stonden, met witte bloemen in de handen.

Alsof ze achter den lijkstoet van vreemde men-schen liep, zoo was het haar te moede, toen ze langzaam aanschreden achter de beide kisten, een onafzienbare rij menschen in doodsch zwijgen, een stilte, alleen gestoord door het grint, dat kraakte onder al die gelijkmatige stappen.

Mary trachtte zich in te denken, dat in die zwart-glimmende kisten met het zilveren beslag vader en moeder lagen. Vader en moeder, die ze niet meer gezien had, nadat ze blij-wuivend en lachend hun auto-toertje gingen maken.