In het gareel

10

„Dokkie, wat is er gebeurd? U ziet er zoo ontsteld uit!”

Dokter van Voorden, de man, die zooveel leed meegemaakt had, die zoo vaak droeve tijdingen had moeten brengen, die zich op den weg naar hen toe voorgenomen had, volkomen kalm te zijn en de kinderen langzaam voor te bereiden, was plotseling zichzelf niet meer meester en z’n beide armen om Lodewijk heen slaande, zei hij, met verstokte stem:

„Ga mee naar binnen, m’n jongen.”

De anderen, ziende hoe fel bewogen dokter van Voorden was en hoe hij Lodewijk in z’n armen had genomen, bleven sprakeloos, dicht tegen elkaar aangedrongeij staan, tot Mary, met de intuïtie van iemand, die een onheil plotseling voelt, met een rauwen kreet, die hen allen deed ontstellen, gilde:

„Er is iets met vader en moeder gebeurd, ik weet het zeker!”

En vóór ze haar tegen konden houden, vloog ze de tuinkamer in, waar ze Lodewijk vond, die als een kleine jongen stond te huilen tegen den schouder van den dokter, die den arm als in bescherming om hem heen geslagen had.

Ze schrokken beiden op, toen Mary binnen kwam hollen, haar groote oogen als in verdwazing naar hen opgeslagen en achter haar, Walter, die haar hand pakte, als om haar te steunen.

„Wat is er?” gilde ze als in wanhoop en dokter schuddende bij z’n arm, „zeg het, ik wil het weten! Wat is er met vader en moeder? Zijn ze...” En toen, als bij ingeving, Lo en Walter zich