In het gareel

9

In een gematigd gangetje, zooals meneer’s gewoonte was, reed de mooie wagen langs de zonnige wegen.

Mevrouw, naast haar man aan het stuur, wuifde vanuit de auto naar de kennissen, die ze op den weg tegen kwamen en die, als altijd wanneer ze hen zagen, blij terug lachten, omdat het zien van geluk en harmonie blij maakt.

Midden op den weg, vlak onder de oogen van vrienden, die daar in hun tuin zaten, was een klein kindje, ontsnapt aan de hand van een kindermeisje, den weg overgestoken.

Het was een kort oogenblik vóór het vreese-lijke gebeurde.

Meneer Martens, om het kind te sparen, gooide met een zwaai het stuur om, zoodat hij als het ware om het kind heen reed, maar in den schrik nam hij den afstand te kort en reed in volle vaart tegen een boom op, die aan den kant van den weg stond met het noodlottig gevolg, dat de auto in elkaar gedrukt werd en de beide inzittenden door de toesnellende vrienden zwaar inwendig gekneusd, opgenomen werden.

Toen in allerijl de dokter kwam, hadden beiden reeds den geest gegeven.

Een kwartier later stond dokter van Voorden, met krijt-wit gelaat, op de zonnige tennis-baan, waar juist een hoera’tje opging voor Mary en Walter, die een Set gewonnen hadden.

Lodewijk zag hem het eerst en naar hem toe-loopend, vroeg hij, hem den vertrouwden naam gevend, waarmee ze hem van hun kindertijd af noemden: