In het gareel

107

„Ja, smulhannes, je zult tevreden zijn. Ik ga even keukenwaarts, want m’n appeltaart staat in den oven.”

„Bestig, dan ga ik me ’n beetje dressen, want ik zie er niet bepaald uit om een Parijsche logée te begroeten.”

Toen een uur later Walter keurig aangedaan en clean shaven de huiskamer binnen kwam vond hij Mary bezig met tafel dekken.

„Toe maar, ’t kan niet op, alle mooie spullen op tafel,” plaagde hij. „Als je ’t vandaag al zoo mooi maakt ben je uitgeput voor het Kerst-diner.” „Daar zul je van opfrisschen, kameraad! Morgen krijg je iets heel anders te zien. Maar, zeg, hadden ze er niet al kunnen zijn?”

„Moet je dat benauwde stemmetje hooren!” bootste hij haar na. „Zou er ook iets gebeurd zijn, Walti? Schaap dat je bent! Eerstens hadden ze er werkelijk nog niet kunnen zijn en tweedens weet je heel goed, dat alle treinen vertraging hebben. Wanneer ze er over twee uur nog niet zijn, bel ik het Centraal Station op en dan zul je hooren, dat ze daar zeggen, dat de Parijsche trein nog niet binnen is.”

Mary was weer voor een poosje gerustgesteld, doch toen het zeven uur werd en de reizigers nog niet binnen waren, kreeg de angst weer de overhand.

Walter, die voor den haard de courant zat te lezen, keek, bij de zeven heldere slagen van de klok, naar Mary. Hij zag een zorgelijk gezichtje en opstaande, zei hij:

„Nou, meissiemaat, we zullen dan maar voor