In het gareel

106

de liefste schoonzus ter wereld.”

„Die Lodevicus! Ik kan het me eigenlijk nog niet indenken. Al die jaren is ie schot-vrij gebleven en nu heeft 1’amour ’m plotsklaps te grazen!”

„Daar rijdt ie weg! Hij toetert! Even ’m nawuiven !”

Het tweetal achter het raam wuifde en zwaaide naar het wagentje, dat pijlsnel door denbesneeuw-den tuin reed, er een dik spoor achterlatend.

„Ik wou, dat ik ze al terug zag!” zei Mary, even langs haar hoofd strijkend. „O, Walti, hoe kom ik toch van dien eeuwigen angst af? Altijd weer heb ik het gevoel, dat er een ongeluk zal gebeuren.”

„Zet ’t uit je bol, merel. Je weet heel goed van wel honderde keeren, dat je angst onnoodig was en je ons steeds weer behouden terug zag komen. Buitendien, Lodewijk rijdt zoo safe en het wagentje is in de beste conditie.”

„Dat was vader’s wagen ook en hoe secuur reed die niet.”

„Straks zie je ze gezond en wel terug, pieker-hoofd. Maar, zeg eens, wie heb je eigenlijk op het fameuse Kerstdiner gevraagd? Blijft ’t alles een geheim? Toe, vertel op.”

„Nou, Jannie en Hans Forster, de meisjes de Geer, Els en Henk, het jonggehuwde stel en Dok-mans, want al hoort ie niet bij de jonkies, hij hoort bij oüs.”

„Nou en of! Een zeer geschikte combinatie, merel. En ik denk, dat ze wel in Corry’s smaak zullen vallen. Zeg, krijgen we vanmiddag ook wat extra’s te bikken?”