Het huisje aan de sloot

niet prachtig voor uit het dikke boek van de Joodsche Geschiedenis, bij warm weer op het gras achter de sjoel, lekker koel in de schaduw van den hoogen grijzen muur met de lichtgeel-groene korstjes, terwijl de vogeltjes die in de spleten en de gleuven wonen, al en aan sjilpten over hen heen. Ook gebeurde het wel dat hij vertelde, en cens is daarbij iets bijzonders voorgevallen. Toen sprak David — en ze luisterden met ingehouden adem — over het oude leven in het Heilige Land, hoe de Joden er woonden rijk en vrij in hun steden en hoe ze er hun prachtigen tempel bezaten, totdat andere volkeren ze overvielen en verdreven en over de aarde verstrooiden. „Naar de vier hoeken der aarde.” Arbang Kanfous. . dat is licht te onthouden, het dradenkleedje dat de jongens onder hun kieltje dragen heet immers ook „Arbang Kanfous”, omdat liet vier hoeken heeft. . En hoe van toen af de [oden geplaagd en verdrukt en vernederd zijn door va Lelie, slechte menschen. . maar dat ze ook zelf niet meer hun oude dapperheid en flinkheid bezitten. . want hadden ze die wel, dan kregen ze ook wel hun eigen, heilig Land terug en dan keerden ze daarin weer, waar het vol is met melk en honig, om daarin gezellig te wonen, met hun koeien, en schapen en kippen en varkens-,. . . o neen, van varkens sprak David natuurlijk niet, de varkens zijn onrein en mogen niet mee naar het Heilige Land. De koeien en paarden zouden natuurlijk moeten loopen, de kippen in manden kunnen gaan. . . . Dat vertelde David er niet allemaal bij, dat had ze zoo maar voor zichzelf zitten denken. . . .

Toen ineens., wat waren ze geschrokken, niemand had hem uit de achterdeur en over het gras hooien komen. . daar stond mijnheel Snoek achter den kring, juist tegenover David Denneboom en over hun hoofden heen kwam zijn stem, boos.

84