Het huisje aan de sloot

sjoel en vertelde dat hij David Denneboom daar had gezien. Op zichzelf was dat al wonderlijk genoeg, want hij komt alleen voor de hooge feestdagen over. . maar dat ze, over de tafel heen, elkaar eventjes aankeken, dat was om den toon waarop vader het zei tegen moeder. Zoo iets van „wacht maar tot zij daar de deur uit zijn, dan zal ik wel meer vertellen.” November was toen pas begonnen en het weer alle dagen vochtig en winderig. . juist goed weer om langs de haven te loo-pen en naar de wolken te kijken en op den wallekant naar de kale rietstengels diep in de zwarte modder. De meeste schepen zijn om dien tijd al weg — één voor één in de afgeloopen weken voeren ze de haven uit, tusschcn de vlotten door, daar waar het zoo wijd en zoo schuimig is den hoek om, dan het kanaal in en zoo naar zee. . een paar kleine liggen er nog, die overwinteren blijven, veilig en wel tegen de dikke dukdalf aan en de ra’s schuin in de hoogte getrokken. Daar hebben ze ook dien Sjabbos-morgen santen gewandeld, en over de vogels en de wolken gepraat en over de schepen, waar ze nu allemaal zoowat zouden varen en geprobeerd wie van ’t verste weg de namen kon lezen van de schepen die er nog lagen. . en daar zijn ze toen David Denneboom tegengekomen, maar ze durfden hem bijna niet aanspreken, want hij was in die twee jaar zoo groot geworden, en hij zag er zoo naar uit, zoo bleek, zoo verdrietig. Eerst leek het wel of hij ze niet herkennen zou —, toen ineens bleef hij staan en lachte en vroeg of ze hem nog wel herkenden en of ze hem, in die twee jaar, niet vergeten waren. Zij hem vergeten —, dat zou toch onmogelijk zijn. Hoeveel Zon-dag-middagen heeft hij ze niet om mijnheer Snoek te helpen in ’t Joodsche school hun lessen overhoord en wat was hij niet altijd geduldig —, de grootste stommeling van het heele school, Brammetje Linnewiel heeft van hem nooit één klap gehad! En wat las hij

83