Het huisje aan de sloot

naar kijkt, het woord is grooter en dikker, dat vooral, het is „echt” geworden.

Natuurlijk hadden ze van Amerika gehoord, grootere kinderen leeren er toch over op school! Bij het station hangen twee gekleurde prenten, op de een is het dag, op de ander nacht, of avond.. op de nacht-prent is de zee bijna zwart, in de lucht niets te zien, zelfs geen sterren of maan, de boot is ontzaglijk groot en hoog, oranje-gele stralen schieten uit honderd-duizend ronde gaten en in dat licht is de zee flauw gelig-grijs. De dikke wolken rook uit de drie geweldige pijpen zijn iets lichter dan de lucht —, op de dagprent lijken ze natuurlijk veel donkerder, bijna zwart tegen het lichte blauw. De boot is daar niet zoo ontzaglijk groot, maar mooier, helder grijs, rood omrand, de ronde gaten schieten geen lichte stralen, maar lagere gaten laten boogjes water uit en de zee is woelig en groen. Die booten varen naar Amerika en in die booten zijn menschel], die er heen gaan of er vandaan komen. . vaak hebben ze naar die prenten staan kijken, maar sedert zc weten dat David Denneboom naar Amerika gaat, zien ze ook die booten als door de venstertjes van het spullekiekie van Jan Mol.

David Denneboom is geen jongen meer, hij is al een groot mensch, maar nog niet heel oud, hij is twintig jaar. Hij moet naar Amerika of hij wil of niet. . een heele geschiedenis! Een geschiedenis, die ze niet weten mochten, maar waar ze, zoetjes aan, bij stukjes en beetjes, toch achter zijn gekomen. .

Op een avond dat vader niet thuis was, heeft moeder ze stilletjes de krant laten lezen. . als ze nu maar zorgen dat vader het nooit te weten komt! Ze wisten toen allang dat er iets was met David Denneboom, waar de groote menschen over spraken, op het sjoelplein en in de gewre, en op de visites. . Ze wisten het voor het eerst op een sjabbos-morgen toen vader thuis kwam uit

82