Het huisje aan de sloot

haar terug bij zijn bed. Ze wonen toch zoo dicht bij het Joodsche school, ze kon best onderweg zijn wollen wanten halen, die hij Zondagmorgen vergeten had. Of was ze bang alleen in de donkere school? Neen, bang niet, maar licht aansteken had ze nog nooit gedaan. Dat hoefde niet, er stonden geen luiken voor en sneeuw geeft helderheid af. Ze lagen midden op tafel naast den stok. . den stok, dien ken je toch wel? En toen was hij weer gaan lachen en weer gaan hoesten.

Onderweg heeft ze steeds den sleutel stevig in haar zak met haar hand vastgehouden., want een sleutel die in diepe, zachte sneeuw valt, bij schemeravond, dien ben je kwijt. Koud dat het was, en glad dat het was en de heele straat van glimmende glijbaantjes gestreept, allemaal uit het midden naar de rollaag neer. Sneeuw geeft licht, daarom zet Koe, de lantaarnopsteker, niet tegen eiken paal zijn ladder neer, enkel om den anderen, maar die bij de sjoel en het [oodsche school brandde gelukkig en scheen over de sneeuw achter het hekje. Elet hekje ervóór, de sjoel-gevel met de donkere ramen erachter, links en rechts de blauwe stoepen van school en van sjoel, zoo was die sneeuw zonder indruksel of smet, stil lichtend in den schemer, door dat kleine beetje van de straatlantaarn, een heele-maal aparte wereld — want overal op andere plaatsen is de sneeuw bevlekt en ingetreden en weggebezemd en gladgesuld, daar alleen lag ze los en licht en ruig als wol in zachte rondingen zooals ze gevallen was. Onder de dakgoot een paar gele vlekken en kleine, diepe kuiltjes, graf-kuiltjes, zooals je met den vinger boort in vochtig zand, die van binnen zoo donker zijn en waarin je doode mieren begraaft.

En daar stond de kleine Levie in zijn sleetje —, je had kunnen denken dat hij sliep, zóó stil en geduldig, was het niet geweest om zijn wijd open oogen, waarmee hij opkeek in de straatlantaarn zoodat het licht

76