Het huisje aan de sloot

maar nu allang niet meer. Hun tuintje is geen tuintje meer, maar tusschen huis en hekje was gras en zand, waar de kinderen spelen, het lijkt nu ook veel kleiner. Vroeger op Zondagmorgen, kneep Zadoks haar wel eens in de wang of hij vertelde moeder van iets dat hij in de krant had gelezen of op straat gezien, ook kwam er een heel klein lacherigheidje rondom zijn mond, als hij moeder naar de kast zag gaan — dat heeft ze maar wat vaak en maar wat duidelijk gezien —, nu bemerkt hij soms niet eens als moeder den dikken krans op zijn schoteltje legt en van zijn lip kun je eigenlijk niet meer zeggen, dat hij naar voren steekt, hij hangt nu bijna neer.

Verleden jaar is het vreeselijk vroeg winter geworden, een week na Sint-Maarten lag er al sneeuw en met Sint Niklaas vroor het duimen dik, en kort daarna kwam die avond..

Van mijnheer Snoek kun je overigens zeggen wat je wil, maar één ding is plezierig, hij is vast eiken winter een keer of wat een weekje ziek, zonder dat hij daarom dood gaat, want dat zou akelig zijn, en dan hoeven ze natuurlijk niet naar ’t Joodsche school. Een vliegende kraai heeft altijd wat —, zou moeder zeggen, een kom heete melk of een snee krentebrood schiet er meestal wel over als ze met complimenten-van-vader-en-moeder komt vragen hoe het gaat met mijnheer Snoek!

Dien middag ook en wat zag mijnheer Snoek er met zijn bruinen borstrok toch gek uit in bed. Hij vroeg of ze niet dolblij waren dat hij nu juist, terwijl er sneeuw lag, ziek geworden was en toen ze ja zei, begon hij ineens te lachen tot hij hoestte en dat puntige bobbeltje achter zijn vel onder zijn baard op en neer wipte als de trapplank van de scharesliep. Onderwijl dronk ze haar heete melk en juffrouw Snoek maakte het pannetje kippesoep leeg dat moeder meegegeven had en toen ze klaar was om weg te gaan, riep mijnheer Snoek

75