Het huisje aan de sloot

vanzelf ook de kachel terug komt in de kamer. ... Maar heerlijk is het vergeten ook, want nu loopt het heele jaar door van de eene verrassing op de andere.

Als het soms laat in Februari nog een hcelen tijd achtereen hard en vast gevroren heeft, zoodat de wereld geen reuk en geen kleur meer heeft en het wordt dan eindelijk week en dauwig in de lucht. ... nu zal er toch zeker geen vorst meer op volgen, nu mag je eindelijk gelooven dat je veilig bent.... nu is ’t maai weer voorgoed achter den rug, de lente komt eraan. Dat voel je dan, dat maakt je blij, dan ben je zelf ook week en dauwig, maar wat het beteekent, dat begrijp je nog niet. .. . Maar op een dag. ... je gaat naar school en je komt langs het kleine stukje veld onder tegen den bebouwden dijk, daar liggen de binnenschippers met hun bruine schepen, de kinderen hebben wit haar, er staat altijd een grijze Kees met zijn pluimstaart recht overeind, aan boord te blaffen, en ze wonen er zoo gezellig, half op hun schip en half op dat veldje. .. . wat staat daar in ’t gras aan je voeten? Een madelief. .. . het eerste na den winter» het eerste dat je ziet. Plat tegen den grond, bijna nog zonder steel, zooals altijd die eersten. Dat wist je niet meer, dat is een verrassing. Of nee. . . . weten deed je het natuurlijk wel, als de meester in school had gevraagd wat er op de velden in het voorjaar bloeit, dan zou je natuurlijk hebben gezegd „madeliefjes”. .. . maar dat is een heel ander soort weten! En o, wat ruikt zoo'n eerste madeliefje lekker. Plukken doe je het niet, je zou er ook niets aan hebben. Je gaat er bij liggen in het gras, je neus erboven-op, je oogen dicht en dan weet je ineens nog veel meer vergeten dingen. ... je weet dat nu de koeien in het land gaan en dat er, bij de sloot, een gele bloem gaat bloeien en je ziet, zoolang je daar in het gras ligt, met je neus op het madeliefje en je oogen dicht, van allerlei blinken en bewegen, en dat zijn alle-

61